Απ' όταν ήμουνα παιδί

Απ' όταν ήμουνα παιδί
από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου
σκέψεις γυρνούσαν στο μυαλό μου
πως είναι άδικη η ζωή.


Κάποια παιδιά είχαν άπειρα παιχνίδια,
οι γονείς τους αγόραζαν συνέχεια
και άλλα ζούσαν στην ανέχεια
γονείς φτωχοί κι αυτά πεθαίνανε απ'  την πείνα.

Κακομαθημένα να γκρινιάζουν
που δεν τους κάναν τα χατίρια
κι άλλα περνούσαν της ζωής τα δικαστήρια
από αρρώστιες να σπαράζουν.

Τα χρόνια πέρασαν μα όλα ίδια
έφηβοι μες τα λούσα κείνα τα παιδιά με τα παιχνίδια
και έφηβοι που αγώνα δίνουν καθημερινά
κείνα τα φτωχά παιδιά.

Παιδιά που σχολείο δεν πηγαίνουν
που δουλεύουν και με το ζόρι τα καταφέρνουν
και άλλα που μένουν από απουσίες
εκτίμηση καμιά, ξεθωριασμένες οι αξίες.

Νέοι που μάρκες ρούχα μόνο θέλουν να φοράνε
που κάθε βράδυ έξω θέλουν να 'ναι
και νέοι που τα πάνδεινα υπομένουν
που η ζωή μάλλον τους ήθελε να υποφέρουν.

Παρόλα αυτά δυστυχισμένοι φαίνονται αυτοί που τα ' χουν όλα
περνούν τα χρόνια και τι τώρα;
Τα όσα έζησαν δεν έχουν σημασία,
γιατί πλέον γι'  αυτούς δεν έχουν καμιά αξία.

Κι αυτοί που ζούνε φτωχικά
και χρόνια δύσκολα είχαν παιδικά
δείχνουν χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι να ΄ναι
και χαμόγελα χαρίζουν σ΄ όποιον κοιτάνε.

Ίσως τελικά ξέρουν να εκτιμούν πολλά
να ζουν μόνο με λίγα.
Ίσως τελικά η ζωή η ίδια 
δεν τους πέταξε στην άκρη, μα τους δίδαξε αρκετά.

                                           Δήμητρα Μπατμάνη (Β3)